Serwis Le Corbusiera „Prunier” dostał nowe życie

Francuska restauracja Prunier w Londynie, od której serwis wziął nazwę, słynęła z wyśmienitych ryb i owoców morza. Jej stałym bywalcem był książę Walii Edward. Nazwę drugiego serwisu miłośnicy architektury z pewnością szybko skojarzą z zaprojektowanym przez Le Corbusiera indyjskim miastem Chandigarh.

By stworzyć „Collection Chandigarh” i nowego „Pruniera” Cassina sięgnęła po motywy zdobiące budynki w Chandigarh i po zestaw naczyń zaprojektowany przez Le Corbusiera w 1961 roku dla restauracji Prunier. Do współpracy zaprosiła producenta porcelany, firmę Ginori 1735 i Fundację Le Corbusiera.

Cassina ma korzenie na północy Włoch, w Medzie, gdzie w 1927 roku bracia Cesare i Umberto Cassina założyli rodzinną firmę. Jej przygoda z Le Corbusierem rozpoczęła się w 1964 roku wraz z narodzinami kolekcji „Cassina I Maestri” i nabyciem praw do produktów zaprojektowanych nie tylko przez papieża modernizmu (m.in. fotele LC1, LC2, LC3 oraz szezlong LC4), ale także Pierre’a Jeannereta i Charlotte Perriand.

Dziś Cassina, jako jedyna firma na świecie ma licencję do wykorzystywania projektów Le Corbusiera. Historia drugiego włoskiego giganta, Ginori 1735 sięga 1735 roku, gdy w maleńkiej Doccii, nieopodal Florencji, Marquis Carlo Andrea Ginori otworzył manufakturę porcelany, która dziś znana jest na całym świecie.

Simone Prunier, restauratorka i autorka książek kucharskich, właścicielka Pruniera dobry smak, tak do potraw, jak i do wystroju, odziedziczyła po przodkach. Jej dziadek, słynny francuski restaurator Alfred Prunier, pierwszą ze swoich restauracji otworzył w Paryżu w 1872 roku. La Maison Prunier serwowała dania z ryb i owoców morza. Świeżutkie, co rano, przyjeżdżały na Rue Duphot wprost z wybrzeża.

Dzieło ojca kontynuował syn, Emile Prunier, po którym rodzinny biznes w 1925 roku przejęła Simone. Miała wówczas zaledwie 22 lata. W Paryżu działały wtedy dwie restauracje Prunierów. W 1934 roku Simone zamknęła jedną z nich, przy Avenue Victor Hugo, by otworzyć w Londynie The Prunier St James’s Restaurant. Restauracja, działająca do roku 1976, cieszyła się doskonałą renomą. Książę Walii Edward przychodził do niej na lunch spacerkiem z St James’s Palace w towarzystwie Wallis Simpson.

Madame Prunier, jako doświadczona restauratorka, doskonale wiedziała, że gości przyciągnąć do restauracji mogą nie tylko wyśmienite dania, ale także wystrój. Sława Le Corbusiera sięgała już wówczas daleko poza Francję. Jego prace automatycznie podnosiły rangę każdego miejsca. Madame Prunier jedną ze ścian prywatnej salki, do której zaproszenia otrzymywali jedynie wybrańcy, ozdobiła gobelinem „Les Mains” zaprojektowanym przez Le Corbusiera w 1951 roku.

Dziesięć lat później zażyczyła sobie, by papież modernizmu stworzył dla niej serwis obiadowy z motywem splecionych rąk, który znajdował się w dolnej części gobelinu. Wybitny architekt skomentował zamówienie kulinarną metaforą, stwierdzając, że by wydobyć „the taste of shape” (smak formy) użył tych samych składników, co w dekoracyjnej tkaninie.

Tworząc nowego „Pruniera” Cassina i Ginori 1735 odniosły się z wielkim szacunkiem do oryginalnego projektu. Naczynia zostały wykonane z tego samego rodzaju białej porcelany. W zestawie znalazły się: talerz płaski i głęboki, talerzyk deserowy oraz filiżanka do kawy ze spodkiem. Każde z naczyń zostało ręcznie ozdobione rysunkiem autorstwa Le Corbusiera.

„Collection Chandigarh”, drugą powstałą we współpracy firm Cassina i Ginori 1735, tworzą trzy tace z nieszkliwionej porcelany ozdobione płaskorzeźbami odzwierciedlającymi symbole zaczerpnięte ze ścian budynków w Chandigarh, mieście znajdującym się na liście światowego dziedzictwa kultury, które Le Corbusier zaprojektował w latach 50. XX wieku.

Chandigarh położone jest w północnych Indiach. Bogini Chandi, od której imienia pochodzi jego nazwa, ma świątynię w pobliskiej Panchkuli. Le Corbusier nie był pierwszym i jedynym projektantem miasta. Zlecenie przejął po amerykańskim architekcie i urbaniście Albercie Meyerze. Albert Meyer przy opracowywaniu pierwotnych planów Chandigarh pracował z urodzonym na Syberii polskim architektem Maciejem Nowickim. Po śmierci Meyera w 1950 roku Maciej Nowicki przekazał projekt sławnemu Francuzowi.

Le Corbusier – budowniczy miasta

Le Corbusier, tworząc plan miasta, kierował się wytycznymi CIAM, Międzynarodowego Kongresu Architektury Nowoczesnej (Congrès international d’architecture moderne), organizacji architektów, którym bliskie były idee modernizmu, założonej przez siebie w 1928 roku. W projekcie zachował część koncepcji Meyera i Nowickiego.

Jego pomysłami są m.in.: podział miasta na prostokątne sektory, których układ przypomina szachownicę, wyeksponowanie materiałów: surowej cegły, kamienia, betonu, które połączone tworzą abstrakcyjne struktury oraz pas zieleni otaczający miasto. Chandigarh, zaprojektowane od zera, od pierwszych szkiców budzi zainteresowanie nie tylko architektów i urbanistów, ale także historyków i socjologów.

Symbole, które znajdujemy na trzech tacach „Collection Chandigarth” Le Corbusier zaprojektował w 1956 roku. Na okrągłej przedstawiona jest ryba, na prostokątnej droga, jaką słońce przemierza od wschodu do zachodu. Ozdobą kwadratowej tacy jest otwarta dłoń, symbol pokoju, rozpoznawalny znak, który można znaleźć w wielu architektonicznych dziełach Le Corbusiera.

Zdjęcia: serwisy prasowe Cassina i Ginori 1735