Antoni Gaudi – plany, rysunki, rzeźby, meble – na wystawie w Poznaniu

Antoni Gaudi był twórcą niesłychanie wszechstronnym. Na wystawie, której kuratorką jest Charo Sanjuán Gomez, znajdzie się 150 eksponatów: plany, makiety, rysunki, rzeźby, meble, elementy architektoniczne, ceramika, fotografie, wideo, mapping pochodzące z kolekcji hiszpańskich instytucji publicznych i z prywatnych zbiorów. Zaprezentowane zostaną eksponaty związane m.in. z takimi obiektami jak: spółdzielnia La Obrera Mataronense, Pałac Güell, domy Calvet, Batllo, Milà i świątynia Sagrada Familia.

Wystawie towarzyszyć będzie bogaty program edukacyjny – wykłady, spotkania, warsztaty, oprowadzania, lekcje dla szkół. – Zbadamy fenomen Barcelony – miasta, w którym działał artysta oraz historyczne źródła jego inspiracji. Przyjrzymy się współczesnej spuściźnie Gaudiego oraz temu, czego dziś możemy się od niego nauczyć – zapowiadają organizatorzy.

Antoni Gaudi – geniusz i wizjoner

Postać Antoniego Gaudiego, genialnego architekta i wizjonera, od stu lat wzbudza ciekawość i niesłabnący podziw. Antoni Placid Guillem Gaudi i Cornet (1852-1926) był Katalończykiem. Urodził się w Reus koło Tarragony w rodzinie wielodzietnej. W dzieciństwie cierpiał na reumatyzm i rzadko opuszczał dom. Samotnik i odludek już od najmłodszych lat uciekał w świat wyobraźni. Jako jedenastolatek rozpoczął naukę w szkole pijarów, gdzie, jak potem podkreślał, wpojono mu wartości chrześcijańskie. Już u pijarów Gaudi ujawnił swoje zdolności plastyczne. Ilustrował szkolną gazetkę i wykonywał różnego typu dekoracje. Wraz z kolegami tworzył projekt restauracji klasztoru w Poblet.

Miejscem, które zaważyło na życiu i twórczości Antoniego Gaudiego była Barcelona. Zamieszkał w niej w 1876 roku. Rok wcześniej rozpoczął studia w Escuela Tecnica Superior de Arquitectura. Ucząc się, jednocześnie pracował z barcelońskimi architektami m.in. Joanem Martorellą, który ułatwił mu zaistnienie w środowisku katalońskiej socjety.

Nie przebierał w zleceniach, podejmując się nawet tak drobnych zadań jak zaprojektowanie gabloty dla sklepu z rękawiczkami. Notabene została ona zaprezentowana na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku wraz z drugim projektem Gaudiego, niezrealizowaną koncepcją osiedla domów robotniczych dla spółdzielni Mataro.

O wadze spotkania Gaudiego z przemysłowcem Eusebim Güellem, dla którego stworzył wiele projektów m.in. Parku Güell, nikogo nie trzeba przekonywać. Punktem zwrotnym w życiu i karierze architekta było także przejęcie budowy świątyni Sagrada Familia. Pracował nad nią do śmierci i w niej został pochowany. Zmarł po potrąceniu przez tramwaj, pod który wpadł, wychodząc pogrążony w zadumie z placu budowy.

Antoni Gaudi uznawany jest obecnie za prekursora architektury biomorficznej. W swojej twórczości początkowo łączył i przetwarzał elementy dawnych stylów architektonicznych, zwłaszcza gotyku. W jego dziełach znaleźć można również wiele rozwiązań w duchu secesji. Wpływy te przefiltrowane były przez jego niespotykaną wrażliwość.

Indywidualizm architekta znalazł wyraz w określeniu jego stylu mianem gaudizmu. Styl ten można uznać za odmianę modernizmu, który godził nowatorstwo rozwiązań konstrukcyjnych ze swobodą kształtowania bryły, jej rzeźbiarskim charakterem oraz bogactwem zdobień i kolorów. Dziełem życia genialnego architekta i inżyniera z pewnością jest Sagrada Familia, której budowa trwa do dziś.

Jak mówił Gaudi:

katedry nie buduje jeden człowiek, ale jest ona dziełem wielu pokoleń.

Budowla, będąca symbolem Barcelony, jest jak żywy organizm – rośnie, zmienia się, starzeje. Poznańska wystawa przybliża historię powstania jej, jak również innych słynnych realizacji Gaudiego takich jaka: La Pedrera czy Casa Vicens oraz mniej znanych projektów Katalończyka, jak choćby mebla jego autorstwa, ławy do gabinetu Pere Calveta.

Ekspozycja pozwala też lepiej poznać samego Gaudiego, który jak każdy geniusz, był postacią nieodgadnioną, pełną sprzeczności i tajemnic, przez co niezwykle fascynującą. Istotną wartość wystawy „Antoni Gaudi”, oczywiście prócz walorów poznawczych i edukacyjnych, stanowi jej dostępność.

Jak informują organizatorzy „duża część programu towarzyszącego ekspozycji jest dostępna dla osób g/Głuchych oraz słabosłyszących: część wykładów jest opatrzona tłumaczeniem na PJM, zaś wszystkie nagrane wykłady są opatrzone napisami. Dla osób słabowidzących i niewidomych przygotowano obiekty dotykowe oraz audiodeskrypcje. Przedprzewodnik pozwoli komfortowo doświadczyć wystawy osobom ze spektrum autyzmu. Osoby mające trudność w poruszaniu się będą mogły skorzystać z mobilnych siedzisk służących również jako podparcia. Całość wystawy zrealizowana jest w przestrzeniach bez progów lub wąskich przejść utrudniających poruszanie się na przykład osobom na wózkach”. Więcej informacji o wystawie i szczegóły programu wydarzeń towarzyszących można znaleźć na stronie Centrum Kultury Zamek.